Cewka zapłonowa – serce układu zapłonowego
Cewka zapłonowa to podstawowy element układu zapłonowego w silnikach benzynowych, odpowiedzialny za wytworzenie wysokiego napięcia niezbędnego do przebicia przerwy między elektrodami świecy zapłonowej. Działa na zasadzie transformatora, gdzie niskie napięcie z akumulatora jest przekształcane na bardzo wysokie napięcie rzędu kilkunastu do nawet kilkudziesięciu tysięcy woltów. To wysokie napięcie umożliwia iskrzenie w świecy, co zapala mieszankę paliwowo-powietrzną w komorze spalania. Cewki zapłonowe mogą być zintegrowane z modułem zapłonowym lub montowane indywidualnie przy każdej świecy zapłonowej.
Budowa i zasada działania cewki zapłonowej
Tradycyjna cewka zapłonowa składa się z dwóch uzwojeń: pierwotnego o niewielkiej liczbie zwojów grubego drutu i wtórnego z dużo większą ilością zwojów cienkiego drutu. Oba uzwojenia są umieszczone na wspólnym rdzeniu magnetycznym. Kiedy przez uzwojenie pierwotne przepływa prąd, generowane jest pole magnetyczne. Przerwanie obwodu uzwojenia pierwotnego sprawia, że szybko zanika pole magnetyczne, co indukuje napięcie w uzwojeniu wtórnym i generuje wysokonapięciowy impuls prądu. Ze względu na znaczną różnicę w liczbie zwojów między uzwojeniami, możliwe jest osiągnięcie znacznego wzrostu napięcia podczas transformacji.
W pojazdach nowszej generacji często stosowane są cewki indywidualne dla każdej ze świec, co pozwala na bardziej precyzyjne kontrolowanie momentu zapłonu i zwiększa efektywność zapłonu. Przy takim rozwiązaniu ryzyko wystąpienia braku iskry z powodu słabego kontaktu lub przerwy w przewodach wysokiego napięcia jest minimalne. Współczesne systemy sterowania silnikiem mogą też adaptacyjnie regulować czas trwania i energię impulsu zapłonowego, co przekłada się na lepsze spalanie i mniejszą emisję szkodliwych substancji.
