Kody błędów w motoryzacji
Kody błędów w systemach diagnostycznych pojazdów, zwane również kodami DTC (Diagnostic Trouble Codes), są zestawem specjalistycznych kodów wykorzystywanych przez systemy pokładowe (OBD – On-Board Diagnostics) do informowania o wystąpieniu pewnego rodzaju problemu lub nieprawidłowości w funkcjonowaniu różnych komponentów pojazdu. OBD II, który jest standardem diagnostycznym w większości nowoczesnych pojazdów, wykorzystuje ujednolicone kody składające się z jednej litery oraz czterech cyfr (np. P0301). Litera wskazuje na rodzaj systemu, który zgłasza problem: “P” dla układu napędowego, “B” dla nadwozia, “C” dla układu podwozia i “U” dla komunikacji sieciowej i innych błędów systemowych.
Struktura i interpretacja kodów błędów
Pierwsza cyfra po literze określa, czy kod jest generyczny (0) i obowiązuje we wszystkich markach i modelach pojazdów, czy też jest specyficzny (1, 2, 3) dla danego producenta. Druga cyfra wskazuje na obszar systemu, gdzie doszło do wystąpienia błędu, na przykład układ paliwowy, układ zapłonowy, itp. Ostatnie dwie cyfry to sekwencja numeryczna, która identyfikuje konkretny błąd zgodnie ze szczegółowymi definicjami przypisanymi do każdego kodu. Dzięki takiemu standardowi mechanicy i technicy mogą szybko diagnozować problemy i podjąć odpowiednie kroki naprawcze.
Diagnostyka kodów błędów odbywa się przy pomocy specjalistycznego sprzętu – skanerów OBD-II, które podłącza się do portu diagnostycznego pojazdu, zwykle znajdującego się pod deska rozdzielczą. Po odczytaniu kodu błędu i zidentyfikowaniu problemu, możliwe jest przystąpienie do jego eliminacji. Często jednak same kody nie dają pełnej informacji o przyczynie usterek i konieczna jest dodatkowa, bardziej zaawansowana diagnostyka. Po naprawieniu usterki kod błędu powinien zostać skasowany z pamięci komputera pokładowego, aby system mógł funkcjonować prawidłowo i nie wyświetlać już ostrzeżenia o błędzie.
